Ik had een receptje gevonden voor het bereiden van smeerwortel, uitgetest en lekker bevonden door ons lokale transitie werkgroepje “les jardiniers complices”. Met smeerwortel moet je echter oppassen, het zou namelijk pyrrolizidine alkaloïden bevatten die leverbeschadiging als gevolg kunnen hebben. Of je nu al dan niet veilig smeerwortel kan eten is blijkbaar een welles nietes discussie. Een mooie samenvatting van het wetenschappelijk onderzoek naar de toxiciteit van smeerwortel en wanneer je kan beslissen om het wel te eten vind je hier. Nu staat er in de jardin veel smeerwortel, ook in deze periode van het jaar, alleen gaat het om Symphytum grandiflora, een grondbedekkende variëteit voor de siertuin, die vroeg en langdurig bloeit. Hoewel deze uitbundige groeier hier zijn nut bewezen heeft als barrière tegen onkruid , versneller in de composthoop en voedende mulch, is hij dus zeker niet geschikt voor in de pan, m.a.w. recept afgevoerd.
Symphytum Grandiflora in bloei in januari
Koppig of creatief ?
Misschien was het het succes van deze logreeks, waardoor ik mezelf onder druk zette om snel met een recept op de proppen te komen, of nam de drang om te bewijzen dat er lekker kan gekookt worden met wilde planten en vaste groenten de overhand (beide, volgens de man). In ieder geval het recept bleef door mijn hoofd spoken. Er was natuurlijk ook nog die andere eetbare telg uit de ruwbladigenfamilie, oosters komkommerkruid (Trachystemon Orientalis) die ik hier al eens aan bod liet komen. Het leek wel alsof deze Turkse groente me ieder keer ik er langs wandelde mij verleidelijk aankeek en ” eet mij, eet mij” riep, los van het feit dat de plant er niet overdreven smakelijk uitziet. Mijn vorige experiment met het Turkse recept was allesbehalve in de smaak gevallen, ook ik vond het niet lekker en was tot de conclusie gekomen dat je er jong blad voor nodig had. Op dit moment is het blad van deze bodembedekker jong en qua grootte en textuur vergelijkbaar met smeerwortel… dus waarom niet ? Geen smeerwortelfilets, maar komkommerkruidfilets.
Ik ging dus aan de slag met een hartig pannenkoekendeeg, blaadjes twee aan twee door het deeg halen en bakken in wat olie in een hete pan. De eerste “filet” die aan beide zijden lichtbruin gebakken uit pan kwam proefde ik alvast voor. Een verrassend effect, vlezig vond ik. Nog wat parmezaan erover en even dacht/hoopte ik dat ik een succesje ging boeken.
Ontnuchtering, discussie en schuldgevoel
Met open geest tastten de man en zoon 2 toe, maar wat ik vlezig vond was voor zoon 2 vooral “plant” en “dof” voor de man. Zoon 1 keek de kat uit de boom en besloot, afgaande op de steeds bedenkelijkere gezichten van de man en zoon 2 niet te proeven. Na enkele happen begon zoon 2 een beetje te kokhalzen en ook de man sprak van een raar gevoel in de mond. Ik zelf had nergens last van en vond het eigenlijk wel smaken. Het duurde echter niet lang of er ontspon zich een met momenten heftige maar interessante discussie over de textuur van eetbaar eten, deontologie van de kok, psychologie en voedsel. Begrijp me niet verkeerd, wat op tafel gegooid werd, was niet zomaar kritiek, maar raakte wel degelijk gevoelige snaren in verband met ons voedsel en welke grenzen er al dan niet kunnen overschreden worden. De man die op zijn werkreizen in Cuba en Kenia regelmatig gerechten kreeg voorgeschoteld, waarvoor hij behoorlijk buiten zijn comfort zone moest treden om ze op te eten en ze achteraf nog lekker vond ook, is dus niet aan zijn proefstuk toe. Zoon 2 eet gewoon heel graag en vanuit een soort trouw aan zijn mama, bereid om op zijn minst te proberen wat hem wordt voorgeschoteld. Het bleef echter niet bij een discussie. Passionele discussies horen nu eenmaal bij ons gezin. Nee, het werd erger, na de maaltijd liep de man tot 2 maal toe richting toilet, omdat het eten blijkbaar de neiging had terug te komen en zoon 2 sprak van een gezwollen gevoel in de keel. Niet dat de situatie zeer ernstig leek of dat ze allebei doodziek werden, maar toch. Zoon 2 zit momenteel nog maar eens in de afbouwfase van een cortisone kuur, dus waakzaamheid is wat hem betreft sowieso geboden. De rest van de avond en nacht bracht ik piekerend door . Was ik hier toch geen stap te ver was gegaan ? Internet afgeschuimd op zoek naar bijkomende informatie over eventuele allergische reacties en/of tegenindicaties bij het gebruik van leden van de Boraginaceae familie, maar met uitzondering over wat ik al wist over smeerwortel en een vermelding van contactallergie bij het eenjarige komkommerkruid kon ik niets verontrustends vinden.
Lesje geleerd
Vanmorgen bij het ontwaken bleek noch zoon 2, noch de man ergens last van te hebben. Oef, opluchting ! De vraag die we ons nu alle drie stellen is of wat er zich gisterenavond heeft afgespeeld een reële allergische of overgevoelige reactie was, of iets wat zich enkel heeft afgespeeld tussen de oren. We zullen het waarschijnlijk nooit weten, want we houden het liever veilig en leden van de ruwbladigenfamilie komen hier niet meer op tafel. Wat wel vaststaat is dat bij volgende experimenten met vreemde en wilde eetbare planten, de regeltjes van de wildplukker * die ik beschreef in het logje over kleefkruid veel strenger zullen worden toegepast. Van dieren is het geweten dat ze intuïtief op zoek gaan naar eten die ze op dat moment nodig hebben en hoewel wij als mens deze eigenschap lijken verloren te hebben, ben ik er van overtuigd dat er daar toch nog iets is van blijven hangen, zelfs al proppen we ons tegen beter weten in vol met allerlei chemisch bewerkte troep. Ik herinner me hoe ik tijdens mijn zwangerschappen kokhalsde als ik nog maar een zweem van broccoli of bloemkool rook, terwijl ik beide groenten echt wel lekker vind. Het mag van mijn part zweverig klinken, maar als het op voedsel aankomt denk ik dat het verstandig kan zijn beroep te doen op je intuïtie. Hadden zoon 2 en de man gisteren in plaats van mij een plezier willen doen, afgegaan op hun intuïtie, dan hadden ze niet geproefd.
(*) De regeltjes van de wildplukker : Gebruik al uw zintuigen, kijk, ruik, luister en voel voor je de plant ook maar in de buurt van je lippen brengt. Als je dan al iets is opgevallen wat je onappetijtelijk vindt, laat de plant dan voor wat het is. Alles nog ok ? Zo ja, dan kun je de plant naar je lippen brengen, maar nog niet in je mond stoppen. Indien er zich geen tinteling of zwelling van de lippen voordoet, kan je een piepklein hapje nemen en zo stilletjes opbouwen . Best wel een tijdje wachten tussen het contact met de lippen en de volgende stapjes.
le fabuleux jardin 