Water in de kelder

Ik hoef het u waarschijnlijk niet te zeggen, maar hier regent het dus al twee dagen. Dus geen mooie plaatjes van wat er momenteel  bloeit in de jardin. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat de beide regenfoto’s niet nu gemaakt zijn en ook niet door mij en al zeker niet met mijn bescheiden cameraatje. Het goede materiaal is in herstelling en de fotograaf heeft andere besognes aan het hoofd dan op mijn wenken plaatjes te schieten.

Als het regent dan hebben we water in de kelder (ik veronderstel dat u wel al had begrepen dat er aan de jardin, ook nog een woonst verbonden was). Dat is helemaal niet erg.  Die kelder van ons is daar namelijk op voorzien.  In de buurt zie je momenteel uit huizen van recentere makelij overal tuinslangen uit keldergaten hangen. Bij ons hadden de bouwers, vermoedelijk zo’n 250 jaar geleden, al  door hoe dat moest worden aangepakt.

Zie, een gootje en dat gootje loopt over in een putje en dat putje,  wel dat komt enkele meters verder uit in de gracht. Als de straten in de buurt voor de zoveelste keer blank staan, kabbelt er in onze kelder enkel een gezellig stroompje.

Ik vind dat tof, zo van die détails in van die oude huizen. Ook dat beetje alledaagse geschiedenis die daar achter zit. Kijk, ons boerderijtje moet dus ergens in de jaren 1700 en nog iets gebouwd zijn.  Veel was dat toen niet, twee kamers, waarvan eentje boven een kelder met een gootje en een putje. Een varkensstal aan de rechterkant, met daar boven een hooizolder en een paardenstal aan de linkerkant. Dieren zo dicht tegen huis, dat helpt een beetje als het koud is. In de winter kan er van het zonnetje geprofiteerd worden, want de voorgevel is mooi op het zuid-zuidwest gericht, terwijl in de zomer, als de zon hoog staat, het huis lekker koel blijft door de megadikke muren.

Zo’n 100 jaar later had de familie precies al wat meer geld, en hebben ze er aan de noordkant nog een gebouw tegen gezet. Wanneer de schuur en de twee koterijen  aan de oostkant gebouwd werden, weten we niet. De schuur, ondertussen op een prachtige manier gerenoveerd, daar wonen onze buren in,  dat is dus niet van ons.  Een van de twee koterijen was waarschijnlijk een koeiestal, afgaande op de nog aanwezige voederbakken. Het tweede kotje deed vermoedelijke dienst als bakhuisje.  Op een oude luchtfoto, die we van de buren kregen, (ja, die van de schuur, maar dan genomen lang voor ze er in zijn gaan wonen )  zie je nog een schouw.

Toen we pas een nieuw dak hadden hadden,  stond bij de eerste zware regenbui zowat de helft van de achtertuin onder water. Bleek dat één van onze struiken of bomen  (de kiwi ?  de olijfwilg die daarna de geest gaf ?)  zijn wortels in de afvoerbuis van het regenwater had weten te worstelen en de hele buis had ingepalmd.  Bij de onvermijdelijke graafwerken die dit euvel dienden te verhelpen, kwamen er veel dikke brokken glas , glasdruppels, kapotte mondgeblazen flessen en iets waarvan ik vermoed dat het obsidiaan is naar boven. Genoeg om mijn verbeelding te prikkelen.  Vroeger was de streek dicht bebost en om glas te blazen had je veel hout nodig. Henegouwen stond bekend om zijn glasindustrie.  Kortom,  ik stelde mij al voor dat hier vroeger een glasblazer aan het werk was geweest en het nu lege kotje ooit een glasoven was.  In mijn zoektocht om mijn theorie te staven,  kwam ik het volgende plaatje tegen, voor een brokkenpiloot als mezelf een regelrechte nachtmerrie.

Het postkaartje levert geen enkel bewijs voor mijn theorie, de glasfabriek waarop het betrekking heeft, draagt toevallig de naam van onze straat en bevindt zich hier zo’n 45 km vandaan. Nu, het kan natuurlijk ook gewoon zijn dat een moeder de stenen en glas verzameling van zoonlief beu was en gewoon heeft buiten gekieperd. Ik zou dat dus nooit doen, integendeel, ik versta dat.

 

Allez zeg, nu ben ik helemaal afgedwaald. Ik wou u eigenlijk het een en ander vertellen en  laten zien hoe we ons hier verwarmen en waarop we koken en hoe dat allemaal zo gekomen is, maar dat zal voor een volgende regenachtige dag zijn.