Sluimerstand

Een winterdip, writersblock,   noem het hoe je wil, maar de afgelopen maanden leken mijn hersenspinsels te zwart en te somber om aan deze blog toe te vertrouwen. Zeg nou zelf : de sociale en andere media bezorgden ons een overdosis aan, al dan niet gelogen, uitermate angstaanjagend  en betreurenswaardig nieuws. Iconen sneuvelden bij bosjes. Tijdens de  feestdagen, sowieso  al niet mijn ding,  vond  het letseltje in het hoofd van jongste zoon het nodig,  ons met een epilepsieaanval er aan te herinneren dat het er nog steeds zat. Klaarblijkelijk toevallig (hoewel toeval niet  bestaat) vernamen we,  net  op de drempel van het nieuwe jaar, de dood van een oude vriend, een ambachtsman van het leven.

Plichtsgetrouw werkte ik de nieuwjaarswensen af, maar hoe hard ik ook mijn best deed om er mijn hart in te leggen, ik slaagde er niet in de leegte van het verplichte nummertje te camoufleren, zelfs al scheen met momenten de zon.

In dit soort  sluimerstand stapte ik eergisteren op het boemeltreintje die ons verbindt met de rest van de wereld. Ik vergat een ticket te nemen. De conducteur zag het door de vingers,  bij mijn overstap moest ik maar een ticket kopen.  Nog voor we het station binnenreden daagde het mij dat ik mijn portefeuille met cash en bankkaart op de vensterbank had laten liggen. De kans dat diezelfde conducteur mij op de terugweg opnieuw, om met het met zijn woorden te zeggen, “une fleur” zou geven was gering en verder reizen kon ik ook al niet.   Er zat niets anders op dan onverrichter zake, de kleine 10 kilometer naar huis, te voet af te leggen.

4,5  jaar geleden, toen we nog op zoek waren naar een tuin met huis,  legden mijn man en ik deze tocht voor de eerste keer ook te voet af. Het bleek een aangename wandeling te zijn,  langs kronkelige landwegen, die ons op één of andere manier terug naar een tijd van  eenvoud bracht. Het eindpunt van toen werd het begin van de realisatie van een droom.

Naarmate mijn onvoorziene tocht vorderde,  werd ik wakker uit mijn sluimerstand. Ik zag dat de littekens die de mens in het landschap had gemaakt toch weer overgenomen werd door de natuur. Het hallucinante  beeld van een desolate stoffige oude blauwsteengroeve  bijvoorbeeld,  wordt in realiteit opgevrolijkt door een actieve en luid kwetterende bende pimpelmeesjes.

Ik vervolgde mijn tocht al zingend “t is nog al nie noar de wuppe” , met iedere stap meer vastberaden om  voort te doen, zoals  pioniersplanten die een terril van steengruis terug vruchtbaar maken, traag maar zeker.

En weet u, er bloeit bijna altijd wel ergens een bloem.

En al komt er een sneeuwstorm langs en vallen er slachtoffers, de zon schijnt bijna alle dagen.

2017, ongeacht wat je voor ons in petto hebt, we zijn er klaar voor en bouwen, gesteund door de liefde,  verder aan onze droom.