Een winterdip, writersblock, noem het hoe je wil, maar de afgelopen maanden leken mijn hersenspinsels te zwart en te somber om aan deze blog toe te vertrouwen. Zeg nou zelf : de sociale en andere media bezorgden ons een overdosis aan, al dan niet gelogen, uitermate angstaanjagend en betreurenswaardig nieuws. Iconen sneuvelden bij bosjes. Tijdens de feestdagen, sowieso al niet mijn ding, vond het letseltje in het hoofd van jongste zoon het nodig, ons met een epilepsieaanval er aan te herinneren dat het er nog steeds zat. Klaarblijkelijk toevallig (hoewel toeval niet bestaat) vernamen we, net op de drempel van het nieuwe jaar, de dood van een oude vriend, een ambachtsman van het leven.
Plichtsgetrouw werkte ik de nieuwjaarswensen af, maar hoe hard ik ook mijn best deed om er mijn hart in te leggen, ik slaagde er niet in de leegte van het verplichte nummertje te camoufleren, zelfs al scheen met momenten de zon.
In dit soort sluimerstand stapte ik eergisteren op het boemeltreintje die ons verbindt met de rest van de wereld. Ik vergat een ticket te nemen. De conducteur zag het door de vingers, bij mijn overstap moest ik maar een ticket kopen. Nog voor we het station binnenreden daagde het mij dat ik mijn portefeuille met cash en bankkaart op de vensterbank had laten liggen. De kans dat diezelfde conducteur mij op de terugweg opnieuw, om met het met zijn woorden te zeggen, “une fleur” zou geven was gering en verder reizen kon ik ook al niet. Er zat niets anders op dan onverrichter zake, de kleine 10 kilometer naar huis, te voet af te leggen.
4,5 jaar geleden, toen we nog op zoek waren naar een tuin met huis, legden mijn man en ik deze tocht voor de eerste keer ook te voet af. Het bleek een aangename wandeling te zijn, langs kronkelige landwegen, die ons op één of andere manier terug naar een tijd van eenvoud bracht. Het eindpunt van toen werd het begin van de realisatie van een droom.
Naarmate mijn onvoorziene tocht vorderde, werd ik wakker uit mijn sluimerstand. Ik zag dat de littekens die de mens in het landschap had gemaakt toch weer overgenomen werd door de natuur. Het hallucinante beeld van een desolate stoffige oude blauwsteengroeve bijvoorbeeld, wordt in realiteit opgevrolijkt door een actieve en luid kwetterende bende pimpelmeesjes.
Ik vervolgde mijn tocht al zingend “t is nog al nie noar de wuppe” , met iedere stap meer vastberaden om voort te doen, zoals pioniersplanten die een terril van steengruis terug vruchtbaar maken, traag maar zeker.
En weet u, er bloeit bijna altijd wel ergens een bloem.
En al komt er een sneeuwstorm langs en vallen er slachtoffers, de zon schijnt bijna alle dagen.
2017, ongeacht wat je voor ons in petto hebt, we zijn er klaar voor en bouwen, gesteund door de liefde, verder aan onze droom.
Het leven gaat niet altijd zoals we willen. Ik wens je veel moed en de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. ik vond het erg herkenbaar om lezen hoe de natuur ons kan helpen er weer voor te gaan. Mooi verwoord!
LikeLike
De wensen zijn wederkerig 😉 bedankt voor het compliment
LikeLike
Mooi hoor. Met de voeten op de grond en het hoofd in droommodus.
LikeGeliked door 1 persoon
De droommodus viel me wat zwaar, maar dankzij de voeten weer helemaal wakker.
LikeGeliked door 1 persoon
heerlijk eerlijk!
Thank you for sharing,
LikeLike
🙂
LikeLike
Ook van mijnentwege een mooi 2017 gewenst.
LikeLike
Dank je en insgelijks
LikeLike
Volledig herkenbaar, de dip, de wintersblues, de oh zo ‘moeten happy zijn’ feestperiode. En dan, plots… de kracht van de natuur. Prachtig. Het getuigt van het feit dat om licht te zien en te ontwaken, er steeds eerst duisternis nodig is. Of om het te zeggen met een quote dat ik onlangs las in mijn lectuur die ik dezer dagen ter harte neem om mij op te peppen en kracht te geven ‘zaad heeft steeds duisternis nodig om te kunnen groeien, gooi je zaad in volle zon, dan verbrandt het omdat het nog niet voldoende kracht geeft’ Weerom kunnen we leren en mogen we vertrouwen op de natuur!. Sterkte! 2017 wordt vast de moeite waard. Blijven in geloven!
LikeLike
Mooi citaat … benieuwd naar de bron
LikeLike
Er zijn perioden in het leven, waarin er veel zwarigheden tegelijk komen.
Het valt dan niet mee om alles positief te blijven zien.
En de dubbele treinenpech leverde je een lange wandeling op, die toch weer tot inzicht leidde.
Wij maken deel uit van de natuur en daarin vinden we ook hoop en troost.
En zo trekken we onszelf geregeld aan onze eigen haren weer het moeras uit.
En langzamerhand komt er letterlijk weer meer licht om ons heen, hoewel de winter nu pas lijkt te beginnen.
LikeLike
Precies zoals je zegt lieve Zem
LikeLike
Ik wens je een succes- en hoopvol 2017. Maak van volharding je boezemvriend, van ervaring je wijze adviseur, van voorzichtigheid je oudere broer en van hoop je beschermend talent.
LikeLike
wow, dat is nogal een nieuwjaarswens euh aangezien je dat waarschijnlijk al jaren zelf toepast, wens ik je een liefdevol 2017
LikeLike
Ik lees dit een beetje laat maar hoop dat de lente jullie veel goeds brengt. Geniet van dit prachtige seizoen. Groetjes uit Gierle
LikeLike