Over bomen, geesten en jongensdromen

Herfst.  Is het het warme licht, die vooral bij zonsondergang sprookjesachtige schaduwspelletjes met hun takken speelt of zijn het de veranderende kleuren van hun stilletjes aan afstervend bladerdek ?   Hoe dan  ook ,  opeens wordt mijn aandacht getrokken door de  bomen in de jardin en besef ik  weer dat  zij het  zijn die voor de fabelachtige sfeer  zorgen .

Er zijn onder andere Forest en Wood, twee zwarte populieren die als bakens boven de jardin uittorenen, terwijl je je afvraagt wat ze allemaal onderaan hun voet huisvesten.

Of de iep(en) op de zuidgrens van de jardin, waarin ieder jaar weer kool- en pimpelmeesjes nestelen.  Twee stammen, vlak naast elkaar, geen idee of het om dezelfde boom gaat of om een moeder en haar kind. Bijzonder schijnen ze wel te zijn, ik hoop  dan ook dat ze mogen gespaard blijven van de iepenziekte.

Vlakbij staat een grillige notelaar, scheefgegroeid en gehavend door de overheersende zuidwestenwind en vallende wilgenstammen, maar nog steeds overvloedig noten producerend.

Enkele stappen verder zie je de oude Belle Fleur  appelboom. In haar winterse outfit met kale knokige takken, uitgeholde en knoestige stam,  denk je dat ze ten dode is opgeschreven, maar in de lente transformeert ze tot een reusachtige barbapapa van roze bloesems en in de herfst zorgt ze  trouw voor kilo’s en  kilo’s appels.

In de oostelijke haag van de jardin is het een beuk die hoge ogen gooit.

Aan de  noordkant staat de linde  centraal, als een  mooie en wijze voluptueuze vrouw van middelbare leeftijd.

Ik weet het niet precies, maar ik vermoed dat deze prachtige bomen  zo’n 80 à  100 jaar geleden werden geplant, geschat op basis van hun stamomtrek (op borsthoogte  gemeten gedeeld door 2  of  4  voor de wilgen en populieren omdat die sneller groeien). Ook de knotwilgenrij waar ik het  hier al eerder over had zal tegen deze, voor ons respectabele leeftijd, aanlopen.  Wie “Het verborgen leven van bomen” heeft gelezen beseft dat sommigen onder hen  eigenlijk nog pubers zijn, maar toch  stralen ze een mysterieuze wijsheid uit  en gebeuren er soms van die dingen die de fantasie op hol doen slaan.

De wilgencirkel bijvoorbeeld. Het moet een kleine 20 jaar geleden zijn dat de zonen van de vorige eigenaar een tipi  bouwden van wilgentakken. Na een zomer speelplezier, werd de cirkel vergeten en tegen het voorjaar hadden de takken wortel geschoten, sindsdien  bleven ze doorgroeien en overschaduwden ze de noordgrens van de tuin. Mooi hoor, net goed voor een hangmat of als profielfoto voor de jardin in de digitale wereld, of om een boomhut in te bouwen of… maar eigenlijk, ergens in ons achterhoofd, wisten we dat de wilgencirkel in de weg stond voor  andere ideeën.

De wilgencirkel is niet meer. Een jongensdroom werd volwassen.  De regenputman kwam langs met zijn gravende machine om een stukje grond  klaar te maken voor de bouw van de lang gekoesterde kinderwens.  “Ik haal die bomen wel even weg, met  wortel en al” zei hij en de man en ik keken elkaar geschrokken aan.  Toch  lieten we hem begaan, want zelf durfden we het niet, maar wisten we dat het niet anders kon.  De stammen vielen en de stronken werden met wortel en al uit de grond gescheurd, om daarna een beetje achteloos op een hoop  te worden gegooid.

Nu wijst een boomgeest van wat nog overblijft van de wilgencirkel, boos en verwijtend naar de reden van de ondergang.

Ondanks de nog onafgewerkte staat genieten we hier nu toch al enkele avonden  van een zon die met het heuveltje op de achtergrond lijkt te versmelten voor het licht helemaal uitgaat.